Het S.O.A. complex

Stoere echt ‘ mannelijke’ bikers en mooie sexy willige vrouwen. Snelle brullende motoren, spanning, handel, intriges. Wapens en drugs in elke hoeveelheid. Virtuele onkwetsbaarheid. Bakken geld en steeds terugkerende vrienden en broederschap om je overal in die spannende wereld te beschermen. We nemen de TV serie Laffing Devils van Discovery Channel of ‘Sons of Anarchy’ (S.O.A.) even als voorbeeld. Wat een leven lijkt dat te zijn in zo’n club. Wat een romantiek, kicks en spanning. Dat wil iedereen toch? Maar je kunt er niet bij. Het is TV. Toch wil je zo zijn. Je wil iets van die rebelsheid uitdragen. Jij hebt geen motor en je zult dat leven nooit leiden. Maar toch… ergens binnenin je zit iets dat opstandig, rebels wil zijn. Iets om je ego op te peppen. Dussss… koop je je eerste TV serie T-shirt. En dan ook nog een hoodie en een leren vest met de ‘colors’ van je TV helden erop. Je trekt het aan, gaat voor de spiegel staan en jij ziet daar die ‘toughguy’, die avonturier staan. In ieder van ons zit wel een stukkie dat ontevreden is met het huidige bestaan. Een stem die onhoorbaar is voor 99% van de mensen. Maar je voelt je een rebel, een ‘Outlaw’.  Op straat, als je een parkeerwachter ziet, steek je achter zijn rug je middelvinger op. En als je een politieagent voorbij ziet rijden zie jij de cops. Die jou zoeken.  Je denkwijze is geweldig voor de portemonnee van de makers van de serie. Je kocht immers supportware van de clubs uit een TV serie. Maar in werkelijkheid ben je gewoon iemand die voldoet aan door commerciële massa manipulators (Marketing deskundigen, trendzoekers)  bedacht en voorspelbaar gedrag. Iedereen wil de stoere held zijn. En daar is over nagedacht. Want….

Er waren al veel van deze ‘helden’. Levende echte mensen. Liefhebbers van motorrijden, bikers Motorcycle Clubs. Ze waren er al voordat de serie begon. In die wereld ben je herkenbaar als lid door de driedelige rugpatch en de twee letters M en C. Samengevoegd tot MC staan ze voor de eerste letters van de woorden Motorcycle en Club. MC dus. Om

bij zo’n MC te horen heb je dus een motor nodig. En een motorrijbewijs. En de rebel moet tussen je oren en in je hart wonen. Niet parttime maar full time. 1% van de motorrijdende mensen begrijpt dit. Ze horen de stem en luisteren er naar. Af en toe lees je erover in de kranten of zie je een MC lid afgevoerd worden door de politie. Net als op TV in de series. Want de rebellen (die je in alle delen van de maatschappij hebt) worden juist door hun levenswijze extra opvallend als het MC leden zijn. Maar ze blijven stoer. Het lijkt soms net echt Laffing Devils of Sons of Anarchy bij die mannen met dat MC op hun rug. Uiteraard een omgekeerde denkwijze want die series zijn gebaseerd op het leven binnen echte clubs.

Dus om mee te kunnen doen, beginnen in deze tijd regelmatig mensen uit de 99% die niets begrijpen van de echte motorrijdende rebellen een eigen clubje. Kop kaalgeschoren, stoppelbaard, eigen stoer logootje met MC op je rug, een motor onder je reet en hoppaaaa “Bro”. Je hoort erbij. Dat was niet zo moeilijk toch? Gewoon kopen! En je bent stoer. Je hebt ervoor betaald! Daar ben je dan. In de bus, tram, trein of op je Vespaatje ga je, selfies makend door de wereld. Je vind nog een paar mensen die ook zo’n jassie van je willen kopen en zo verdien je nog aan je SAMCRO complex ook. Voordat je het weet heb je een club.

Wat?? Een club?  Dan is er een baas nodig. Je zoekt er een spannende naam voor. Founder? State President? Leader? President? Je hebt geen clubhuis. Dus jat je, nadat je op Wikipedia hebt opgezocht wat het betekent, de gerespecteerde term “Nomad”. En laat die op je jassie naaien. Onder je zelfverzonnen titel van State President. En de naam van je club is natuurlijk ook stoer. En je vrienden krijgen ook een titel. Ambassador, treasurer, enforcer, ass-kicker, jij bedenkt wel iets stoers. Je gestolen stoerheid valt op voor de buitenwereld. Je vind dat je overal mag lopen met je gestolen stoerheid. Je hebt er tenslotte voor betaald en wie doet je wat? Iedereen doet het toch? Je denkt dat je als 99%’ertje tussen de 1% grote mannen mag staan. Omdat je ook MC op je rug hebt geplakt. En inderdaad, het is volledig jouw recht om rond te lopen met gekochte colours. Om de stoerheid van de echte MC’ers te kopiëren en er net zo uit te zien. Niks motor. Met de bus kom je er ook. Of op je Vespaatje. Jij draagt wat jij wilt en vandaag draag je je zelfbetaalde bikerpak.

Je bent dan niet wat je uit wil stralen. En de echte mensen zien dat. Maar jij bent verblind door het rebel willen zijn. Je bent letterlijk zo ruig als een kokosmat. In werkelijkheid een voetveegje maar van buiten stoer, stoppels en gebruind. Beter lijkt het ons dat je eens je ballen oppoetst en binnenstapt bij een bestaande Motorcycle Club. Dat je gewoon eens gaat kijken of die wereld wel jouw wereld is. En of je daar je vrienden zult vinden of op kantoor of in het buurthuis

Het wordt tijd dat de bestaande clubs in de stilte waarin ze dat altijd gedaan hebben, gaan optreden tegen deze dieven van onze erfenis. Het wordt tijd dat er weer een overleg raad komt. Het MC rijden devalueert en er zijn mensen nodig die deze devaluatie stoppen. Zowel de club demonisering die door de staats propagandisten in gang is gezet om bikers als criminelen neer te zetten als de devaluatie van het biker zijn door allerlei vreemde individuen. Mensen die, bij wijze van spreken, wel de hemel in willen maar dan geen God willen erkennen daarvoor. (ja ja aparte vergelijking maar hey, inspiratie was de schuldige)

Wij vinden dat het tijd is om de wildgroei te stoppen. Siderockers moeten weer waard zijn wat erop staat, titel- en backpatches moeten verdiend zijn. Een president moet niet aangewezen zijn omdat hij de oprichter is maar omdat hij de beste man voor die plek is. En de letters MC zijn geen goedkoop stickertje dat je stoer maakt maar kleine traditionele patches waar je voor moet werken, soms jarenlang.

We moeten onze 1% kracht niet verloren laten gaan. We zijn uniek en gehard. Onze ogen zagen wat weinigen konden zien. Ons woord staat voor wat we het zelf waard maken. Onze daden spreken over vrijheid, eindeloze wegen, zon, wind, leven! Bikers banen paden, zodat anderen kunnen gaan waar bikers geweest zijn. We moeten ons niet laten na-apen door mensen die willen zijn wie wij bij onze geboorte al waren. Maar die eenvoudig de ballen niet hebben om zich bij een motorclub aan te sluiten.

Goede raad is duur. Altijd geweest. Voor een goede raad zullen concessies gedaan moeten worden. Geven en nemen. Het kon jarenlang. Het moet dus nog jarenlang kunnen. Blijven de Motorcycle Clubs afwachten? Wij hopen dat verschillen van tafel gaan, oude zaken vergeten worden en dat het algemene belang van de oudste nog bestaande vorm van vrijheid, de Motor Club, niet verdwijnt.

Verwissel paardekracht nooit met wilskracht…

Robert Hageman