Het verhaal achter de man.

Kreeg wat vragen over wat er op de achterkant van mijn motordichter vest staat. Vest draag ik als ik ergens mijn gedichten voordraag. Omdat dit geen clubzaak is. En we MOGEN DAARNAAST ons originele club vest niet meer dragen in Nederland. Zelfs het vervoeren ervan is strafbaar. Dus… mijn motordichter vest. De rugzijde. Alle route 66 patches heb ik gekocht in de staten die er op staan. Er staat MD en geen MC. MD staat voor Motor Dichter. Illuminate betekent ‘verlicht’. En de cut heeft ook een heel verhaal. Alles gemaakt door de geweldige Sjan Baardemans

En dus vragen over de achterkant en de skull-cut… Ik ben niks verplicht maar geef hier de uitleg:

Het doodshoofd ligt op een boek dat, zoals je aan de boekenlegger kunt zien, half ongelezen is. Symboliseert het leven van mijn jongste zoon Alex, die in 2020 helaas is overleden. Zijn leven was minder dan half geleefd. Hij laat een vrouw en een dochtertje achter. De skull symboliseert dat we allen onder onze huid hetzelfde eruit zien en tegelijkertijd het overlijden van mijn zoon. Naast het geheel een inktpot met daarin een veer. Om te schrijven in het boek van zijn leven, dat nu gesloten is. Op de inktpot AXL, mijn zoon heette Alex maar signeerde als AXL. De rode vogel is een Kardinaalvogel. Hij zit op het gesloten boek. Toen ik in Amerika kwam (hij woonde daar, in Oklahoma) vlogen die vogels in het wild daar rond. De mannetjes zijn knalrood, net als de kleding van een Kardinaal, vandaar de naam. Ze zingen prachtig en mijn zoon en ik hebben vaak zitten genieten van hun aanwezigheid en we waren onder de indruk van hun kleur en zang talent.

Na zijn overlijden is die Kardinaal vogel een soort extra herinnering aan hem geworden. Een Indiaanse legende vertelt dat wanneer zo’n vogel in je buurt is, het een overledene is die komt kijken hoe het met je is. Google maar eens op Kardinaalvogel. De wurm die uit de schedel komt is een wurm die mijn zoon vaak gebruikte in de vele stripverhalen die hij tekende. Die wurm kwam er altijd in voor met een gevatte tekst. Zoals je ziet zegt de wurm nu effe niks, wat moet hij nog zeggen nu zijn tekenaar er niet meer is. Toprocker ILLUMINATE betekent ‘verlicht’. En dat is wat ik vaak probeer met mijn verhalen en gedichten en foto’s. Een beetje licht brengen in het leven van de mensen. Daarom ook de kaars bovenop de skull. Overigens ben ik inmiddels dik 10 jaar lid van een MC en die hebben er geen moeite mee dat ik dit af en toe draag, de colors van die club zijn verboden in Nederland, zelfs het in Nederland in bezit hebben van de cut is helaas strafbaar gemaakt. Verder…. https://www.facebook.com/motorgedichten voor de motorgedichten en https://www.facebook.com/hemelfotos voor de foto’s die ik maak van de natuur en onderweg.

©Robert T. Meijer

The 90’s on the Mother road.

Terugblik op de 90’s: Mijn Tijd als Full Member bij een Amerikaanse Motorclub

Ik neem je mee op een reis terug in de tijd, naar de wilde jaren ’90. Ik maakte toen deel uit van een Amerikaanse motorclub. Die dagen waren vol avontuur, broederschap en de onmiskenbare geur van vrijheid die aan de open weg kleefde.

Het begon allemaal met het verlangen naar vriendschap en mijn altijd aanwezige drang naar de open weg. In de vroege jaren ’90 vond ik mijn weg naar een motorclub die bekend stond om zijn rauwe levensstijl en toewijding aan het broederschap. Het idee om deel uit te maken van zo’n club sprak tot mijn ziel, en ik wist dat ik de weg naar een nieuw hoofdstuk in mijn leven had gevonden. 

Om een volwaardig lid te worden, een ‘full member’, moest je niet bang zijn maar ook niet bijdehand gaan doen. Het was zeker niet voor angsthazen.Er was meer nodig dan alleen het dragen van een patch op je rug. Het betekende volledige toewijding aan de waarden van de club en het verdienen van respect binnen de rangen. Mijn clubcut, het vest met de clubpatch, was niet zomaar iets wat je in een winkel kon kopen. Je moest er (letterlijk) voor vechten.

De avonden op de club waren vol van gezonde spanning en opwinding. Het was een wereld waar respect iets was dat je verdiende, niet iets dat je kreeg. Ik herinner me levendige bijeenkomsten waar we de open weg bespraken, nieuwe routes planden en samen dromen deelden. De motorclub was als een uitgebreide familie, met broeders die elkaar door dik en dun steunden. Forever betekende ook letterlijk forever en nooit “voor effe”.

De weg naar een volwaardig lidmaatschap was geen makkelijke rit. Inzicht, loyaliteit, betrouwbaarheid, staal, chroom en leer waren nodig. Soms letterlijk vechten voor je plek. De clubcut dragen was niet iets dat lichtzinnig werd genomen. Dat vertegenwoordigd de trots van het behoren tot iets groters dan jezelf. Die weg naar full membership was bezaaid met stevige uitdagingen, zowel binnen als buiten de club. Het was een tijd van rituelen, van het bewijzen van je toewijding aan de club en het verdienen van het privilege om die patch op je rug te dragen. Het was een tijd van beproevingen die de banden tussen clubleden alleen maar versterkten.

Terugkijkend op die dagen besef ik dat het lidmaatschap van die club meer was dan alleen maar een fase in mijn leven. Het was een periode van groei, van het ontdekken van ware broederschap en van het ervaren van de vrijheid die alleen de open weg kan bieden.

Hoewel de jaren ’90 allang voorbij zijn, blijven de herinneringen aan die tijd levendig in mijn gedachten. Mijn clubcut mag dan in Amerika zijn toen ik terug moest naar Nederland, maar de waarden en ervaringen die ik opdeed bij de motorclub zullen altijd een deel van mijn identiteit vormen, een blijvend hoofdstuk in mijn levensverhaal. Ze hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. 

(Naam van de club heb ik bewust weg gelaten uit respect voor de privacy van de club en de leden.)

©Robert T. Meijer

Tito Zilver.

Hebben jullie al gehoord van Tito Zilver? Ik wel. Dusssss, ik doe effe een boekje open. Die man is een échte vakman als het op sieraden aankomt. Goud, zilver, staal – je noemt het, en hij maakt er de meest waanzinnige sieraden van. Ringen, kettingen, armbanden, piercings, je kan het zo gek niet bedenken. En het beste? Hij is de ‘go-to guy’ voor elke motorclub, motorvereniging of brotherhood die op zoek is naar epische club-sieraden.

Tito Zilver is niet zomaar een juwelier. Hij is een kunstenaar met een passie voor het ambacht. Zijn creaties zijn van de hoogste kwaliteit, en je ziet gewoon dat hij er zijn ziel in legt. Of je nu op zoek bent naar een stoere motorclub logo-ketting of gewoon een badass ring om je hand op te fleuren, Tito’s got you covered.

Wat ‘m echt onderscheidt, is niet alleen zijn vakmanschap, maar ook zijn betrokkenheid bij de motorwereld. Hij snapt wat clubs en club leden willen en nodig hebben als het op sieraden aankomt. Deze man is als de goeroe van de club-sieraden. Hij geeft niet alleen goed advies, maar hij begrijpt ook de broederschap die gepaard gaat met het dragen van deze unieke stukken.

Dus, als jouw club op zoek is naar iets speciaals, iets unieks om de broederband te vieren en te bevestigen, dan is Tito Zilver the man to see. Hij brengt niet alleen metalen tot leven, maar ook de spirit van de open weg en de vrijheid die daarbij hoort. Het is alsof hij die geest in zijn creaties vangt, het straalt er gewoon van af.

Geloof me, mensen praten over Tito Zilver in de motorwereld. Hij is niet zomaar een naam. Tito Zilver is haast een merk geworden. Dus, als je op zoek bent naar die ene goud- of zilversmid die jouw motorclub-sieraden naar een hoger niveau tilt, dan hoef je niet verder te zoeken. ‘Tito Zilver‘, onthoud die naam. Hij maakt niet alleen sieraden, hij maakt geschiedenis op de weg.

© Robert T. Meijer

https://www.facebook.com/tito.zilver.5

“PGB-doolhof: Bikerpaar Monique en Bob Spee uit Venlo vechten tegen de bureaucratie”

In het hartje van Venlo worstelt het bekende Biker echtpaar Monique en Bob Spee met een bureaucratisch doolhof Dit terwijl ze juist alle energie nodig hebben voor de strijd tegen Monique’s kanker. Dagelijkse gespecialiseerde zorg is een absolute noodzaak, maar het verkrijgen van een Persoonsgebonden Budget (PGB) lijkt meer op een helse puzzel dan op een helpende hand.

Verschillende instanties zouden hierbij moeten ondersteunen, waaronder het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ), Groene Kruis en stichting MEE. Helaas stuiten Monique en Bob op een muur van onbegrip en verwijzingen naar elkaar, terwijl ze juist snakken naar hulp.

Monique, die dagelijks te maken heeft met de bijwerkingen van chemokuren en andere intensieve behandelingen en onderzoeken, zou zich eigenlijk geen zorgen moeten maken over bureaucratische rompslomp. Toch lijken deze instanties meer bezig met het doorschuiven van dossiers dan met het bieden van de benodigde ondersteuning. Het aanvragen van een PGB zou eenvoudig moeten zijn voor mensen die het nodig hebben. Maar in de praktijk raken aanvragers verstrikt in een web van onbegrip, frustratie en desillusie.

De frustratie van Monique en Bob is begrijpelijk. Ze voelen zich in de steek gelaten door de instanties die juist bedoeld zijn om hen te helpen. In plaats van een soepel hulptraject ervaren ze een ontmoedigingsbeleid, waarbij ze van het kastje naar de muur worden gestuurd, zonder enig vooruitzicht op de broodnodige zorg.

Het verhaal van Monique en Bob onderstreept de dringende noodzaak om het bureaucratische proces rondom PGB-aanvragen te vereenvoudigen. Mensen die al genoeg zorgen aan hun hoofd hebben, verdienen een helpende hand in plaats van een administratieve hindernisbaan. Het is tijd dat deze instanties hun belofte waarmaken en échte ondersteuning bieden aan degenen die het nodig hebben, zodat Monique zich kan focussen op haar gezondheid, in plaats van op een papieren doolhof. 

De vraag die zich nu opdringt: “Wie kan helpen?”.  Bikers Monique en Bob hebben in deze moeilijk zware tijd geen behoefte aan een administratieve hindernisbaan, maar aan echte ondersteuning. Het wordt tijd dat deze instanties hun verantwoordelijkheid nemen en zorgen voor een soepel en begrijpelijk proces voor PGB-aanvragers. Het biker echtpaar verdient meer dan bureaucratische obstakels, ze verdienen een zorgsysteem dat sterk en effectief is in plaats van doorgeschoven te worden van de ene naar de andere instantie.

Geuzen op motoren

Ik ga jullie iets vertellen over de nieuwe geuzen van onze tijd: de leden van motorclubs. Ze zijn niet zomaar stoere kerels met leren jacks en indrukwekkende motoren. Nee, ze zijn de belichaming van vrijheid en rebelse geesten die onze samenleving nodig heeft.

Stel je voor: een groep avonturiers die de open weg als hun speeltuin beschouwen. Ze hebben geen vast pad, geen vast plan. Alleen de ronkende motoren onder hen en de horizon die hen roept. Ze zijn als moderne geuzen, die de vrijheid omarmen en zich niet laten ketenen door de alledaagse sleur.

In een wereld waarin iedereen lijkt vast te zitten in de ratrace van het dagelijkse leven, zijn deze motorrijders degenen die de wind van verandering brengen. Ze weigeren zich te conformeren aan de verwachtingen van de maatschappij en kiezen in plaats daarvan voor de ongebaande paden van zelf ontdekken.

Hun motorclubs zijn niet zomaar groepen mensen die samen rijden. Nee, het zijn broederschappen, groepen van gelijkgestemde zielen. Ze delen niet alleen de liefde voor de weg, maar ook een diep verlangen naar vrijheid en echt leven. Samen vormen ze een kracht die niet kan worden genegeerd, een leven dat het stof van routine wegblaast en ruimte maakt voor de frisse lucht van avontuur.

Wanneer ze op hun motoren stappen, worden ze één met de weg. Ze voelen de trilling van de machine onder zich en de vrijheid die voor hen ligt. Geen bestemming is te ver, geen obstakel te groot. Ze breken de ketens van de alledaagse beperkingen en beleven de wildernis van het onbekende.

In de wereld van de motorclubs zijn er geen vreemden, alleen vrienden die je nog niet hebt ontmoet. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, wat je doet of hoeveel geld je hebt. Wat telt, is de broederschap, de vrijheid en het respect voor elkaar.

Dus laten we deze pagina uit het boek van deze moderne geuzen scheuren en ons laten inspireren door hun levenslust. Laten we de open weg omarmen, onze angsten overboord gooien en de vrijheid voelen die komt als we ons hart volgen. Want in de wereld van de motorclubs is vrijheid geen luxe; het is een levensstijl! Een geboorterecht dat elke motorgeus met trots draagt op de weg naar het onbekende, de horizon en het genieten van de vrijheid.

© Robert T. Meijer 2024

Rijden tot ik sterf!

Ik heb uitgezaaide kanker, wil tot het eind blijven motorrijden. Lees mijn verhaal.

In 2020 verloor ik mijn jongste zoon Alex aan (darm)kanker. Daarvoor was ik mijn zus, vader, schoonzus, schoonvader en in de afgelopen 10 jaar 43 goeie vrienden aan kanker verloren. 

En nu heb ik het zelf. Uitgezaaid ook nog. Ik ben bestraald in het VUMC en heb daarnaast periodiek injecties met Firmagon. Daarnaast gebruik ik wat ‘supplementen’ die mijn lichaam een betere kans geven het langer vol te houden. Want dit ga ik niet overleven dus. De kanker gaat uiteindelijk winnen. 

Ik ben lang buddy geweest en vrijwilliger bij stervens begeleiding. Ik heb dus aan heel wat ‘laatste bedden’ gestaan en velen gerust gesteld als hun tijd er was. Ik zag van heel dichtbij wat kanker doet met een mens en zijn omgeving. Ik heb verder geen wensen. Ik heb een mooi leven gehad. Heb veel voor kinderen en volwassen mensen kunnen doen en heb enorm veel gereisd. Ik heb het leven geleefd. Ik werd geboren voor die shit.

1 wens heb  ik nog. Mijn motor, een Honda VT1100 C2 Ace moet dringend gerepareerd worden. Er lekt olie langs de kleppen deksel, mijn remmen en schijven zijn versleten, kabels en slangen moeten vervangen worden en onlangs kreeg ik een prachtig Mustang zadel kado. Dat moet er op. Het blok moet daarom eruit. En weer terug natuurlijk. En geld heb ik niet. Niet voor een andere motor en niet voor alle reparaties. 

Ik heb geen pensioen of spaargeld opgebouwd omdat ik mijn hele leven onderweg ben geweest. Mijn laatste geld is op gegaan aan twee reizen naar Amerika. Om afscheid te nemen van mijn jongste zoon. Hij laat zijn vrouw en dochtertje achter. 

Ik verdiende genoeg om van te leven en om mijn gezin te onderhouden. Maar “ride ‘till you die” is dus mijn lijfspreuk. Ik wil blijven rijden op mijn trouwe VT1100 uit 1996 tot het echt niet meer gaat. En volgens de dokters kan dat nog een paar jaar. En niet zeuren over mijn broeders of club, dit is een prive zaak, mijn club heeft er niets mee te maken. Mijn motor, mijn zaak. 

Daarom deze actie. Ik probeer genoeg bij elkaar te krijgen om mijn motor weer goed en betrouwbaar te maken. Vanwege het uit- en inbouwen van het blok is dat een dure grap. Dan die pakking, kleppen stellen, slangen vervangen en kabels vervangen. Er heeft chroom losgelaten op mijn blok, daar moet iets mee gebeuren. En vervangen van het remsysteem…. afijn ik wil het graag maar kan het niet betalen. Ik, als biker, vind het genant dat ik op deze manier hulp moet vragen, ik ben zelf geen ‘vrager’. Daar staat tegenover dat als ik ergens hulp kan krijgen, het vanuit de mooie motorwereld moet komen. AOW is beslist geen vetpot. Zeker in deze achterlijk dure tijden. Daar vraag ik jullie hulp. Vele kleintjes maken 1 grote en ik vraag je, met respect, om een beetje te storten via deze actie. 

Fijn dat je het tot zover hebt gelezen, en mocht je wat willen/kunnen missen, bedankt.

Ik kreeg vragen, waarom mijn broeders me dan niet helpen. Maar je trekt niet zomaar effe een blik broeders open die dan naar je toe gesneld komen en je helpen. Zo werkt dit niet. Nogmaals, dit is prive, MIJN zaak en heeft niks met broederschap te maken. Broederschap gaat over andere zaken. De echte bikers begrijpen dit. Dus maak je stomme denigrerende opmerkingen over mij of mijn broeders, dan kun je rekenen op een blokkering. En ik heb er al een paar geblokt, adios. Vind je deze actie niks, zeg dan gewoon niks. 

All the best
Robert T. Meijer (GP)

(INMIDDELS IS DE ACTIE GESLOTEN. HET STREEFBEDRAG IS BEREIKT IN 2 DAGEN. DUS GEEN REDEN MEER OM DE ACTIE DOOR TE LATEN LOPEN.)

https://youtu.be/RlbL5TfIy_8